domingo, 27 de junio de 2010

VACACIÓNS!!!

  Tempo para ler, para vivir, para soñar...
  Aí vos deixo un regaliño para degustar no verán.
  Ata setembro! Ata sempre!
No me acuerdo de la Primera Guerra Mundial pero la leí hace tiempo.
No me acuerdo de mi primer viaje a Acapulco pero sí de haber leído Crónica de una muerte anunciada en la vieja carretera interminable.
No me acuerdo de ninguna mujer de principios de siglo que no sea Margarita.
No me acuerdo de qué color era el sillón en el que escuché caer el hacha de Raskólnikov. Un sonido apagado que aún corta en mis oídos.
No me acuerdo de ningún cacique mexicano que no se parezca a Pedro Páramo.
No me acuerdo de ninguna cuerda que no haya ahorcado a un inocente.
No me acuerdo de cien años a menos que estén tan apretados.
No me acuerdo de ninguna fuga que no haya sido interminable.
No me acuerdo ya de mis amigos, mejor me acuerdo de Dunois, Billard y el señor Lacaze.
No me acuerdo de haber olido nunca un cadáver, sé que huele a podredumbre, a leche fermentada, al elíxir de las hienas.
No me acuerdo de haber entrado en un panteón sino era en busca de Balzac, Cioran, Duras.
No me acuerdo de más tristes tigres que de tres.
No me acuerdo de ningún lunes que no sea aquel en que se inició la eternidad.
No me acuerdo de haber querido ir a África hasta que se volvió una cuestión personal.
No me acuerdo qué gritaban en la calle mientras Bartleby se negaba nuevamente a hacerlo.
No me acuerdo de la metempsicosis aunque sé que puede llegarse a ella enlazando una jarcia.
No me acuerdo de la Caja de Pandora pero sí de la idiotez de Epimeteo.
No me acuerdo de ninguna tentación que no nazca del amor por el fracaso.
No me acuerdo de ningún silencio que no esconda un ruido de fondo.
No me acuerdo qué estaba comiendo mientras cortaban la cabeza a Damasceno.
No me acuerdo de 1984 aunque recuerdo 1984.
No me acuerdo de ninguna vida que no sea minúscula.
No me acuerdo de un viaje mejor que del que lleva de la cama al escritorio.
No me acuerdo de un calor tan sofocante como el capaz de derretir un par de alas en el aire.
No me acuerdo del lugar en que se encuentra el Mississippi, me acuerdo de que ruge como mil fierros chocando.
No me acuerdo de mejor comedia que la nuestra.
No me acuerdo de París más que de noche.
No me acuerdo de ningún viejo que no sea un pobre Rey Lear.
No me acuerdo de haber oído insultos que los que repite siempre Parra.
No me acuerdo de ninguna infancia apacible.
No me acuerdo de haber visto una serpiente que no se alimentara de elefantes.
No me acuerdo del frío de la nieve, sí del riesgo de no atinar a encender unos cerillos.
No me acuerdo de haber estado en presencia de un oso y aún me aterra el filo de sus garras.
No me acuerdo de haber despertado con la nota de una mujer en la almohada pero Carlota me dejó una nota que decía: Volveré al medio día. Y después de su inicial: O quizá más tarde.
No me acuerdo de haber visto los colores hasta haber leído Para siempre.
No me acuerdo de haberme asomado al agujero hasta que encontré a mi Alicia en su caída.
Emiliano Monge (Ciudad de México, 1978)
es autor del libro de relatos Arrastrar esa sombra 
(Sexto Piso. Madrid, 2008. 124 páginas. 15 euros).

domingo, 13 de junio de 2010

Para poñerte a proba

Se te aburres este verán, ponte a proba:
  • distintas categorías
  • distintos graos de dificultade
  • concurso de puntuación

sábado, 5 de junio de 2010

Do blogue "Trafegando ronseis" chégannos varias xoias en forma de vídeo:

Este vai para profes.
Canto podemos reflexionar aínda sobre este fermoso oficio:


Para todos os nenos e nenas

O 12 de xuño é o día mundial contra o traballo infantil. Non sei se por este motivo ou sinxelamente porque si, pensei que a fin de curso non é mal momento para reflexionar sobre os dereitos dos nen@s. Aquí vos deixo unha chea de vídeos para reflexionar e sentir. O primeiro vai do acoso escolar. Ao final, unha carta dun profesor aos seus alumnos despois de que algúns deles lle deran unha tunda a un compañeiro. O segundo é sobre a importancia da escola nalgúns países onde os nenos poden ir á guerra. O terceiro é unha curtametraxe de UNICEF sobre a infancia no mundo. Disfrutádeos!
 
 
Hai uns días, un rapaz magrebí recibiu unha paliza por parte de dous compañeiros seus nun instituto en Sanlúcar la Mayor (Sevilla).
O profesor Antonio Ladesa colgou esta mensaxe na parede 'Esto sólo es para alumnos valientes', onde fala da covardía daqueles que non defenderon a vítima:

Esto sólo es para alumnos valientes

Algunos opinan que el agresor fue un valiente, un machote. Nada más lejos de la realidad, ir a por el pequeño, el indefenso, el extranjero, el de otra raza, el que vive sin padres en un centro de acogida, no es de ser valiente, es ser un COBARDE y otras cosas más.

Pero éste no fue el único COBARDE, hubo otros: mientras se producía la agresión, otros compañeros vuestros, patearon al mismo chico, incluso mientras otros compañeros y profesores vuestros intentaban separarlos, aprovechaban para entrar, dar una patada y salir corriendo, amparados en la bulla. Estos son aún más COBARDES, menos hombres, no sé cómo llamarlos.

¿Acaso no sabéis que una patada en el hígado, los riñones, el bazo, el pecho, la cabeza, etc. puede matar a una persona?

Por éstos no fueron los únicos cobardes, hubo otros: Los que animaban a que siguiera el linchamiento, COBARDES. Los que NO HICIERON NADA, COBARDES. SÍ, COBARDES también.

Con este tipo de actitudes, sólo se consigue fomentar la violencia, el machismo, el racismo, la xenofobia… No sólo los que agreden, sino quienes lo permiten. Hay que evitar estas conductas y sancionarlas cuando se producen, antes de que sea tarde. ¿O sólo os vais a mover cuando maten a alguien? Cuando tengamos otra Marta. Cuando sea un compañero cercano, ¿os moveréis? ¿Es menos persona un compañero de otro? ¿Es menos persona alguien más pequeño, de otro país, de otra raza? Y cuando seamos nosotros, ¿seremos menos? ¿tendrán derecho a pegarnos?

Me resisto a creer que las charlas, las actividades, las excursiones que hacéis en el día de la mujer, de la paz, etc. no sirven para nada, confío en que sólo unos cuantos de vosotros seáis unos COBARDES. Y también confío en ue cuando alguien insulte o agreda a otro, no os pongáis de su lado, sino que lo aisléis, si no lo hacéis seréis igual que él.

Señalar, denunciar y reprender al que maltrata es ser una persona, un hombre, una mujer. HAZLO si eres VALIENTE. Maltratar, participar, alentar y callar es de COBARDES. Algunos estáis a tiempo de dejar de ser COBARDES. Otros no. ¿Tú dónde estás?

Los profesores estamos aquí para algo más que enseñaros asignaturas, para ayudaros a ser mejores personas, no desaprovechéis esta oportunidad.

Antonio Ledesa
Profesor de valientes
(Por favor, los cobardes, no digáis que yo os enseñé a serlo)