viernes, 31 de diciembre de 2010

lunes, 13 de diciembre de 2010

Non nos cansamos de felicitalo...

...e nunca nos cansaremos:

NORABOA, ÓSCAR!

Gañador do premio extraordinario da E.S.O.

miércoles, 8 de diciembre de 2010

Outono en imaxes

Aquí tedes unha mostra do que deu este outono: concurso "Ler e escoitar", Samaín, Magosto, xornada de portas abertas, actividades da biblioteca, semana do cooperativismo... Que o disfrutedes!


jueves, 18 de noviembre de 2010

Dereitos do neno

O día 20 de novembro celébrase o aniversario dos dereitos do neno, establecidos pola ONU en 1.956.
Grazas á Biblioteca Escolar CEIP Milladoiro por este recurso tan fermoso.

Aquí tedes os vosos dereitos... con música!

jueves, 4 de noviembre de 2010

"O BIBLIOBURRO": Tantas bibliotecas como ideas...

 Érase unha vez un conductor de burros, é dicir, un bibliotecario rural itinerante...
...e colorín, colorado..

lunes, 1 de noviembre de 2010

Agora! ATRÉVETEEEE!!!

Desta vez non o deixes escapar. Participa no concurso mensual. Pincha na pestana de "Trinta días" e fai un comentario contando a historia que garda esa imaxe. É moi doado gañar!

"MÁQUINAS DE LECTURA"

Chéganos este enlace que exemplifica estupendamente o dilema contemporáneo "libro de papel versus libro electrónico". Por se tedes dúbidas...

martes, 26 de octubre de 2010

Venres de pesadelo


VENRES-RECREOS
BIBLIOTECA

ASÓMATE A UN LUGAR INQUIETANTE ONDE SUFRIRÁS COA LECTURA DE CONTOS DE TERROR
NUN AMBIENTE DE PESADELO

COA PARTICIPACIÓN DO
CLUB DE LECTURA
AO PÉ DA LETRA”


domingo, 24 de octubre de 2010

SEMANA DO TERROR!!!


NA BIBLIOTECA
Esta semana disfruta (??????) do terror, do medo, da tensión...

   Especial 
 
                                           Samaín

E o venres... RECREOS DE INFARTO...!!!


Gañadores do concurso "Ler e escoitar"


Xa temos os gañadores na fase do Centro!
Noraboa a todos e todas por participar con tanta ilusión!
Os gañadores foron:
MODALIDADE INDIVIDUAL:
1º Premio: Iván (2ºA)
2º Premio: Alba (2ºA)
MODALIDADE DE GRUPO:
1º Premio: Lara e Andrea (2ºA)
2º Premio: Antía e Ana (2ºB)


miércoles, 20 de octubre de 2010

NOBEL VARGAS LLOSA

Despois de Octavio Paz, Gabriel García Márquez, entre outros, unha vez máis concédeselle o premioNobel a un autor hispanoamericano. Se queredes saber máis sobre o autor, este é o enlace á
Estas son algunhas das súas obras máis coñecidas:

  

CONCURSO "LER E ESCOITAR"

Por problemas de tempo, os recreos previstos do martes para o concurso quedaron escasiños. Lembrade que rematamos no primeiro recreo do xoves e que entón se concederán os premios.
NON FALTEDES!!!

miércoles, 6 de octubre de 2010

CONCURSO "LER E ESCOITAR"

BIBLIOANTIOQUÍA

presenta:
1º concurso Ler e escoitar
para 1º e 2º de E.S.O.
O próximo día 19 de outubro
na BIBLIOTECA
nos RECREOS
(1º recreo: individual; 2º recreo: grupos)
Anótate na Biblioteca antes do 14 de outubro
Información:
Dominga González
Ana Fidalgo
Os participantes amosarán as súas habilidades a través da lectura en voz alta de dous textos de entre 4 e 6 minutos de duración: un fragmento dunha obra, seleccionada polo xurado; e un fragmento elixido por cada un dos participantes a título individual ou grupal. No caso dos grupos participantes, todos os integrantes terán que ler algún anaco da obra escollida, sendo estes de duración similar.

Entre os criterios que terá en conta o xurado na valoración das lecturas están a fluídez, ritmo, expresividade, ou dominio da linguaxe verbal e corporal á hora de ler os textos.

Haberá dous gañadores por categoría (individual e grupos); recibirán un libro de regalo por persoa. O primeiro premio ademais, conlevará o pase á seguinte fase mediante a gravación dun vídeo da lectura para participar na fase autonómica.

viernes, 17 de septiembre de 2010

O noso Club de lectura no blog da Asesoría de B ibliotecas Escolares de Galicia

 Le dous fragmentos da Memoria do noso Club de Lectura, Ao pé da Letra.
Pincha aquí e aquí.
(Aviso: as fotos que acompañan aos textos non se corresponden co noso Club)


viernes, 3 de septiembre de 2010

Para empezar o curso, reflexión sobre a escola real nun mundo real

 Éste é o boletín de notas dalgún curso de primaria de Daniel Pennac:
  • Artes plásticas: Dibuja en cualquier lugar, salvo en clase
  • Música: Parloteo incesante
  • Educación física: Demasiadas ausencias
  • Francés: Alumno alegre, pero triste alumno
  • Historia y geografía: Puede hacerlo aún mejor
  • Matemáticas: Falta de bases
  • LV1, Inglés: Habla mucho, pero ni una palabra de inglés
  • SVT: No debe desmoralizarse
  • Tecnología: No ha hecho nada, no ha entregado nada
  • Decisión: El tercer trimestre será determinante
Para os que non o saibades, Pennac é un relevante escritor de novelas para nenos, ensaios..., coñecido sobre todo pola súa obra Como unha novela, onde enumera os dereitos do lector. Aí vos van:

El decálogo imprescindible : los derechos del lector


1. El derecho a no leer. La libertad de escribir no debe ir acompañada del deber de leer. Se evitará considerar a priori a cualquier individuo que no lee, un bruto potencial o un cretino contumaz.
2. El derecho a saltarse las páginas. Uno puede saltarse perfectamente los párrafos, páginas o partes del libro que no le interesan.
3. El derecho a no terminar un libro. Hay 36.000 motivos para abandonar una novela antes del final: la historia no interesa, sensación de haberla leído antes, no gusta el tema... ¿Un libro se nos cae de la mano? Que se caiga.
4. El derecho a releer. Se puede releer simplemente por el placer de la repetición, la alegría del reencuentro.
5. El derecho a leer cualquier cosa. Se pueden leer malas novelas. A cierta edad pueden estimular el saludable vicio de la lectura.
6. El derecho al bovarismo [1]. La satisfacción inmediata y exclusiva de las sensaciones. No porque una joven coleccione novelas rosas acabará tragándose una cuchara de arsénico.
7. El derecho a leer en cualquier lugar. Un ejemplo vale más que mil palabras: el soldado Fulano se presenta voluntario para limpiar las letrinas. Es un trabajo despreciable pero rápido. Un cuarto de hora de bayeta le permite leer las obras completas de Gógol.
8. El derecho a hojear. Coger cualquier volumen de la biblioteca y hojearlo. Se puede abrir Proust, Shakespeare o Chandler por cualquier parte; seguro que proporciona cinco minutos interesantes.
9. El derecho a leer en voz alta. Leer en voz alta para uno mismo o para los otros es un ejercicio estimulante.
10. El derecho a callarnos. Absoluto derecho a no opinar sobre lo que se ha leído
------------------------------------------------
[1] Enfermedad de transmisión textual

Gonzalo Torrente Ballester

Para conmemorar o centenario do nacemento de Torrente Ballester, a fundación que leva o seu nome en Santiago de Compostela está a presentar unha exposición sobre o autor (ata o 26 de setembro). Veño de vela e recoméndovola; aínda vos quedan días...
Aquí vos deixo un enlace a páxina, onde poderedes ver documentos moi interesantes sobre o autor de "La saga/ fuga de JB" e vídeos onde el mesmo explica de xeito exquisitamente literario a súa vida e a súa obra, con pinceladas maxistrales de anécdotas que se escoitan como se se lesen: Fundación Gonzalo Torrente Ballester


viernes, 27 de agosto de 2010

O punto e coma: ese grande incomprendido.


Un texo de Miguel Ángel Román para os románticos que todavía credes que os signos de puntuación son matices imprescindibles da lingua escrita:

Réquiem por un punto y coma

El universo de las palabras sería un caos, y no un cosmos, sin los pequeños artefactos que representan los signos de puntuación. Cuando nuestros ancestros comenzaron a construir la escritura como plasmación física del pensamiento humano, toparon con una piedra de difícil instrumentación: trasladar a símbolos la prosodia, la cadencia con que las palabras gotean y el ritmo que producen sobre el oído virtual del lector.
Entre los infinitos mecanismos posibles, algunas lenguas optaron por una solución bastante parca: señalizar poco más que pausas y silencios, dejando al intérprete la peligrosa responsabilidad de reconstruir, con sólo estas indicaciones, la entonación de la que el amanuense intentó dejar constancia.
Pese a ello, el empeño viene funcionando con aceptable eficacia; además, cuenta con la ventaja de que reduce la representación a dos sencillos grafismos: el punto y la coma; mas, como pronto parecieran insuficientes, se les unió la combinación de ambos.
El punto y coma, por tanto, es un híbrido, como ya su propia extravagante grafía presupone. Tradicionalmente se le define como el representante de una pausa mayor que la que implica la coma pero menor que aquella que establece el punto. Tal definición –así estandarizada en decenas de textos de gramática– dejaría al estupefacto escribiente en la tesitura de tener que cronometrar hasta el milisegundo cada instante de mutismo; y aún así, de arriesgarse a emplear en la práctica tan ambigua norma, inevitablemente chocaría con casos frontera, en los que le fuera imposible decidirse entre la coma y el punto y coma o entre éste y el punto redondo. Peor lo tendría el lector que quisiera demostrar su pericia en la interpretación del texto, valiéndose de un estricto metrónomo mental que le permitiera revelar a su audiencia a qué símbolo corresponde cada ínterin como si fuera un virtuoso percusionista ante una retorcida partitura.
En realidad, y prescindiendo de la apariencia gráfica del signo, el punto y coma tiene personalidad propia y usos precisos e insustituibles; pero, lamentablemente, éstos son frecuentemente desconocidos, lo que provoca su cada vez más exigua presencia hasta el punto de que hay muchas voces que consideran que está “en desuso”.
Como no puedo sino estar en desacuerdo con lo antedicho, les traigo a continuación las normas de uso elemental de esta “especie en extinción”.
El más inequívoco empleo del punto y coma es para enmarcar los fragmentos de la oración cuando ya se usan comas para un nivel inferior, como sucede en la soberbia rima de Bécquer:
Por una mirada, un mundo;
por una sonrisa, un cielo;
por un beso… yo no sé
qué te diera por un beso.

También allí donde separe frases con una ligazón semántica fuerte (por ejemplo: causa y consecuencia) que el punto rompería dando una falsa sensación de independencia entre ellas. En este caso, muchas veces puede sustituirse por los dos puntos; Antonio Machado decidió usar ambas opciones en estos versos:
En el corazón tenía
la espina de una pasión;
logré arrancármela un día:
ya no siento el corazón.

Igualmente, ante conectores del tipo “pero”, “aunque”, “sin embargo”, “en consecuencia”, “por tanto”, etcétera; especialmente, cuando la oración subsiguiente tenga una cierta longitud y sobre todo si ésta utiliza comas en su desarrollo, como sucede en este conocido fragmento de “El Quijote”:
“… se le pasaban las noches leyendo de claro en claro, y los días de turbio en turbio; y así, del poco dormir y del mucho leer, se le secó el celebro de manera que vino a perder el juicio.”

Estos usos, y otros más o menos similares, nos llevan intuitivamente a una regla algo más en consonancia con las normas de estilo, donde se nos sugiere que el punto y coma es el candidato ideal allí donde la coma se hace insuficiente o reiterativa, o donde el punto supondría una inaceptable ruptura en la continuidad del pensamiento.
Por lo demás, no hay riesgo inminente de que la silueta del punto y coma desaparezca de nuestros teclados; al contrario, los lenguajes informáticos han hecho de él uno de sus tokens predilectos. Pero ya que está ahí, démosle también en el lenguaje humano, el lugar que se merece.
Miguel A. Román | 28 de agosto de 2006

lunes, 23 de agosto de 2010

Ray Bradbury, 90 anos de fantasía e ciencia-ficción.


Ray Bradbury acaba de cumprir 90 anos. Do autor de Farenhait 451 ou Crónicas marcianas reproducimos algunhas frases:
  •  Na vida todo é amor. Se un ama está vivo; se crea amor, as cousas boas forzosamente chegan.
  • Sen bibliotecas, que nos quedaría? Non teriamos futuro.
  • Hay só dúas cousas coas que un se pode deitar: unha persoa e un libro.
  • O traballo cansa. Iso proba que o home non está feito para traballar.
Podedes ler máis aquí.

domingo, 22 de agosto de 2010

O carniceiro que enxugou con libros as súas bágoas

Publicado neste blog, unha historia chea de tenrura:
 
¿Cómo se realiza el duelo cuando el dolor se clava en el alma? ¿Cómo seguir viviendo? Juan Francisco Arakama Imaz, de 57 años, carnicero de Alsasua se vio obligado a aprenderlo en sus propias carnes cuando el 16 de agosto del año 2005 un accidente de tráfico en la carretera de Zizur, con un camión que se empotró en el coche que conducía su hijo, mató a éste con tan sólo 20 años.
Estaban muy unidos, iban juntos a pasear, al cine, a esquiar, trató de apoyarse en la familia, muy unida, su mujer, sus cuñados, le ayudaron a superar la inmensa pérdida. Seguía saliendo al monte con Zeus, el perro de su hijo y era un poco como salir con él pero el dolor seguía, lacerante. Un día se atrevió a entrar de nuevo en la habitación de su hijo y vio sus estanterías llenas de libros. Empezó con "Cartas a Sophie" y aún no ha parado.


Nunca había sido hombre aficionado a la lectura pero descubrió que a través de ella podía estar en otras partes, vivir otras vidas, mitigar su inmenso dolor. Y, solidariamente, quiso compartir su descubrimiento. Así que instaló en su establecimiento de venta de carnes una estantería llena de libros y le habló de su nueva afición a sus clientas. Así comenzó un sistema de préstamos de libros que le ha hecho popular. Cada día hay libros que se devuelven y se prestan en su negocio, todo gratis, para ayudar a "continuar la vida". La pérdida de un hijo es siempre irremplazable pero los libros han demostrado ser una buena terapia y un linimento muy especial para el dolor.

sábado, 14 de agosto de 2010

Pon unha árbore vermella na túa vida!

E se tedes un mal día, esta fermosura de Shaun Tan pode arranxalo case todo...
A árbore vermella:

miércoles, 11 de agosto de 2010

martes, 10 de agosto de 2010

Mulleres e lectura

Onde estaban as mulleres cando eran completamente libres...?

viernes, 6 de agosto de 2010

domingo, 27 de junio de 2010

VACACIÓNS!!!

  Tempo para ler, para vivir, para soñar...
  Aí vos deixo un regaliño para degustar no verán.
  Ata setembro! Ata sempre!
No me acuerdo de la Primera Guerra Mundial pero la leí hace tiempo.
No me acuerdo de mi primer viaje a Acapulco pero sí de haber leído Crónica de una muerte anunciada en la vieja carretera interminable.
No me acuerdo de ninguna mujer de principios de siglo que no sea Margarita.
No me acuerdo de qué color era el sillón en el que escuché caer el hacha de Raskólnikov. Un sonido apagado que aún corta en mis oídos.
No me acuerdo de ningún cacique mexicano que no se parezca a Pedro Páramo.
No me acuerdo de ninguna cuerda que no haya ahorcado a un inocente.
No me acuerdo de cien años a menos que estén tan apretados.
No me acuerdo de ninguna fuga que no haya sido interminable.
No me acuerdo ya de mis amigos, mejor me acuerdo de Dunois, Billard y el señor Lacaze.
No me acuerdo de haber olido nunca un cadáver, sé que huele a podredumbre, a leche fermentada, al elíxir de las hienas.
No me acuerdo de haber entrado en un panteón sino era en busca de Balzac, Cioran, Duras.
No me acuerdo de más tristes tigres que de tres.
No me acuerdo de ningún lunes que no sea aquel en que se inició la eternidad.
No me acuerdo de haber querido ir a África hasta que se volvió una cuestión personal.
No me acuerdo qué gritaban en la calle mientras Bartleby se negaba nuevamente a hacerlo.
No me acuerdo de la metempsicosis aunque sé que puede llegarse a ella enlazando una jarcia.
No me acuerdo de la Caja de Pandora pero sí de la idiotez de Epimeteo.
No me acuerdo de ninguna tentación que no nazca del amor por el fracaso.
No me acuerdo de ningún silencio que no esconda un ruido de fondo.
No me acuerdo qué estaba comiendo mientras cortaban la cabeza a Damasceno.
No me acuerdo de 1984 aunque recuerdo 1984.
No me acuerdo de ninguna vida que no sea minúscula.
No me acuerdo de un viaje mejor que del que lleva de la cama al escritorio.
No me acuerdo de un calor tan sofocante como el capaz de derretir un par de alas en el aire.
No me acuerdo del lugar en que se encuentra el Mississippi, me acuerdo de que ruge como mil fierros chocando.
No me acuerdo de mejor comedia que la nuestra.
No me acuerdo de París más que de noche.
No me acuerdo de ningún viejo que no sea un pobre Rey Lear.
No me acuerdo de haber oído insultos que los que repite siempre Parra.
No me acuerdo de ninguna infancia apacible.
No me acuerdo de haber visto una serpiente que no se alimentara de elefantes.
No me acuerdo del frío de la nieve, sí del riesgo de no atinar a encender unos cerillos.
No me acuerdo de haber estado en presencia de un oso y aún me aterra el filo de sus garras.
No me acuerdo de haber despertado con la nota de una mujer en la almohada pero Carlota me dejó una nota que decía: Volveré al medio día. Y después de su inicial: O quizá más tarde.
No me acuerdo de haber visto los colores hasta haber leído Para siempre.
No me acuerdo de haberme asomado al agujero hasta que encontré a mi Alicia en su caída.
Emiliano Monge (Ciudad de México, 1978)
es autor del libro de relatos Arrastrar esa sombra 
(Sexto Piso. Madrid, 2008. 124 páginas. 15 euros).

domingo, 13 de junio de 2010

Para poñerte a proba

Se te aburres este verán, ponte a proba:
  • distintas categorías
  • distintos graos de dificultade
  • concurso de puntuación

sábado, 5 de junio de 2010

Do blogue "Trafegando ronseis" chégannos varias xoias en forma de vídeo:

Este vai para profes.
Canto podemos reflexionar aínda sobre este fermoso oficio:


Para todos os nenos e nenas

O 12 de xuño é o día mundial contra o traballo infantil. Non sei se por este motivo ou sinxelamente porque si, pensei que a fin de curso non é mal momento para reflexionar sobre os dereitos dos nen@s. Aquí vos deixo unha chea de vídeos para reflexionar e sentir. O primeiro vai do acoso escolar. Ao final, unha carta dun profesor aos seus alumnos despois de que algúns deles lle deran unha tunda a un compañeiro. O segundo é sobre a importancia da escola nalgúns países onde os nenos poden ir á guerra. O terceiro é unha curtametraxe de UNICEF sobre a infancia no mundo. Disfrutádeos!
 
 
Hai uns días, un rapaz magrebí recibiu unha paliza por parte de dous compañeiros seus nun instituto en Sanlúcar la Mayor (Sevilla).
O profesor Antonio Ladesa colgou esta mensaxe na parede 'Esto sólo es para alumnos valientes', onde fala da covardía daqueles que non defenderon a vítima:

Esto sólo es para alumnos valientes

Algunos opinan que el agresor fue un valiente, un machote. Nada más lejos de la realidad, ir a por el pequeño, el indefenso, el extranjero, el de otra raza, el que vive sin padres en un centro de acogida, no es de ser valiente, es ser un COBARDE y otras cosas más.

Pero éste no fue el único COBARDE, hubo otros: mientras se producía la agresión, otros compañeros vuestros, patearon al mismo chico, incluso mientras otros compañeros y profesores vuestros intentaban separarlos, aprovechaban para entrar, dar una patada y salir corriendo, amparados en la bulla. Estos son aún más COBARDES, menos hombres, no sé cómo llamarlos.

¿Acaso no sabéis que una patada en el hígado, los riñones, el bazo, el pecho, la cabeza, etc. puede matar a una persona?

Por éstos no fueron los únicos cobardes, hubo otros: Los que animaban a que siguiera el linchamiento, COBARDES. Los que NO HICIERON NADA, COBARDES. SÍ, COBARDES también.

Con este tipo de actitudes, sólo se consigue fomentar la violencia, el machismo, el racismo, la xenofobia… No sólo los que agreden, sino quienes lo permiten. Hay que evitar estas conductas y sancionarlas cuando se producen, antes de que sea tarde. ¿O sólo os vais a mover cuando maten a alguien? Cuando tengamos otra Marta. Cuando sea un compañero cercano, ¿os moveréis? ¿Es menos persona un compañero de otro? ¿Es menos persona alguien más pequeño, de otro país, de otra raza? Y cuando seamos nosotros, ¿seremos menos? ¿tendrán derecho a pegarnos?

Me resisto a creer que las charlas, las actividades, las excursiones que hacéis en el día de la mujer, de la paz, etc. no sirven para nada, confío en que sólo unos cuantos de vosotros seáis unos COBARDES. Y también confío en ue cuando alguien insulte o agreda a otro, no os pongáis de su lado, sino que lo aisléis, si no lo hacéis seréis igual que él.

Señalar, denunciar y reprender al que maltrata es ser una persona, un hombre, una mujer. HAZLO si eres VALIENTE. Maltratar, participar, alentar y callar es de COBARDES. Algunos estáis a tiempo de dejar de ser COBARDES. Otros no. ¿Tú dónde estás?

Los profesores estamos aquí para algo más que enseñaros asignaturas, para ayudaros a ser mejores personas, no desaprovechéis esta oportunidad.

Antonio Ledesa
Profesor de valientes
(Por favor, los cobardes, no digáis que yo os enseñé a serlo)



 

miércoles, 19 de mayo de 2010

Festa da lingua na praza de Xinzo


18 de maio de 2.010: O DÍA DE NOVONEYRA



Concurso de marcapáxinas



Os gañadores son os seguintes:


                   1º CICLO E.S.O.:                            2º CICLO E.S.O.:
                          Sara                                                   Lucía
                          Beatriz                                              Aldara
                          Mª José                                             Estela




sábado, 24 de abril de 2010

Somos diferentes?!


Dende o blog "Trafegando ronseis" chéganos esta curta para reflexionar sobre o racismo. A ver que vos parece...!

domingo, 18 de abril de 2010

UN CESTO DE POESÍA

Para amenizar o relax da zona dos sofás apareceu un cesto con delicias poéticas para degustar lentamente. Podedes probar: son gratuitas e agochan instantes de inigualable fermosura.


jueves, 15 de abril de 2010

A lectura como refuxio

De novo enlazo con este magnífico blog para que disfrutedes desta apoloxía da lectura, da música e das imaxes:

Puedo explicar mi reclusión en este lúgubre lugar, convencida desde los albores de mi existencia de la inanidad de ésta.
Podría haber elegido rebelarme y poniendo al cielo por testigo de la iniquidad de mi suerte, nutrirme de los recursos de violencia que nuestra condición alberga. Pero la escuela hizo de mi un alma a la que la vacuidad de su destino no condujo mas que a la renuncia y al enclaustramiento. La maravilla de mi educación había abonado en mí el dominio de toda pulsión; puesto que la escuela me había hecho nacer, le debía lealtad y me avine pues a las intenciones de mis educadores convirtiéndome dócilmente en un ser civilizado. De hecho, cuando la victoria sobre la agresividad del primate se apodera de esas armas prodigiosas que son los libros y las palabras, la empresa es sencilla, y así es como me convertí en un alma educada que extraía de los signos escritos la fuerza para resistir a su propia naturaleza”





bjvj Los libros son mi refugio. De todas las cosas de este mundo, los libros me acompañan desde la niñez y nunca me fallaron, yo si a ellos.
Ya de pequeña me escondía de mi timidez leyendo en mi cuarto libros, comic y novelas que me convertían en protagonista de inverosímiles historias… ¡ Que feliz fui soñando !
Unos años después los dejé un poco relegados, y me empeñé en convertirme en mujer trabajadora, madre y esposa… ¡ Que gran error !
Pero fueron los años de hospitalizaciones continuas y permanentes que pasé con mi hijo, los que de nuevo me acercaron al poderoso mundo de los libros:
“Veinte días en un hospital dan para mucho. Es un tiempo que parece perdido, horas interminables se suceden unas a otras. Entonces te dices hay que aprovechar este tiempo y… empiezas a leer. Los libros tienen el poder de hacerte viajar a sitios lejanos sin moverte del lugar”
Ahora a sido mi falta de conexión a internet la que me ha permitido dedicar todos mis ratitos de ocio (que en Semana Santa han sido demasiados) a la lectura. Me ha venido bien poner al día un montón de lecturas pendientes, pero sobre todo he ratificado lo que ya sabia; que por encima del mundo virtual y de las situaciones inverosímiles donde me coloque la vida, la lectura siempre será mi compañera, mi válvula de escape, ese refugio que nunca me falla.
dfsd
“Cuando estoy angustiada, me recluyo en mi refugio. No hace falta viajar; me basta ir a las esferas de mi memoria literaria. Pues ¿Qué distracción hay más noble, qué compañía más distraída, qué contemplación más deliciosa que la de la literatura?”


http://a.deviantart.net/avatars/m/e/meaty.gif

TERTULIA LITERARIA NO "LICEO" DE OURENSE





O  día 14 de abril un grupo de alumn@s do Club de Lectura Ao pé da letra do Centro acudiu ao Liceo de Ourense. Alí, xunto a outros alumn@s de Centros da provincia, participaron nunha tertulia literaria ao redor do libro de Fernando Marías Zara y el librero de Bagdag. A experiencia resultou moi grata. Merendando amorodos e refrescos os tertulianos debatiron cuestións relacionadas coa obra como as guerras, o exilio e as relacións humanas.
Parabéns a todos e todas pola madurez e alto nivel mostrados.
Aquí tedes os enlaces das notas de prensa. Pronto disporemos do DVD do acto.



martes, 6 de abril de 2010

PARABÉNS, ÓSCAR!




 Parabéns? Esta palabra resulta pequena para expresar o que sentimos neste centro ante os logros deste alumno, compañeiro e amigo. Estamos abraiados e entusiasmados, desbordantes de admiración e cariño.
Desexamos que teñas todo o éxito que te mereces no concurso internacional e que disfrutes moito da experiencia de Kazajistán.


 El joven limiano Óscar Rivero Salgado, a sus 15 años, va camino de convertirse en genio de las Matemáticas. Este adolescente de Xinzo acudirá en julio a un concurso internacional en Kazajistán a competir por el título de campeón de la Olimpiada Matemática Mundial, tras quedar sexto a nivel español (el mejor de Galicia) en el certamen estatal, convocado por la Real Sociedad Matemática Española para jóvenes de hasta 17 años.
La Región, 6 de abril de 2.010

lunes, 5 de abril de 2010

Aínda se pregunta alguén para que valen os libros?

Apetécevos unha de amor?
Poñédevos cómodos, poñédeo a "pantalla completa" e relaxádevos (dura 14 minutos).
Advertencia: fai chorar!

sábado, 3 de abril de 2010

Estremecedoramente fermoso!


Por favor, entrade neste blog, un dos máis fermosos que vin nunca, lede esto e despois disfrutade de todo el lentamente (horas, días...)



viernes, 2 de abril de 2010

Poemas visuail


Estes son algúns fermosísimos poemas visuais de Nacho Gómez Sierra. Mirade, sentide, reflexionade...